Lekke banden: dat overkomt iedereen

Vanmorgen werden we op tijd opgehaald voor onze Mokoro trip: met een mokoro, een soort uitgeholde boomstam door de Okavango delta varen, waarbij de gids met een lange stok de boot vooruit duwt over de ondiepe bodem, een soort punteren. We gingen met 2 mokoro's: 1 voor Gerard, ik en de gids en de andere voor onze reisleidster/kokkin en de proviant. Na 1 1/2 uur heel ontspannen varen kwamen we bij een eiland aan. Het was de bedoeling dat we met de gids een wandeling van 3 uur over het eiland zouden maken. Dat hebben Gerard en ik gelijk maar met de helft ingekort. Ondanks de hitte zagen we nog giraffen, zebra's, een gnoe en een antilope. Bij terugkomst stond ons een heerlijke lunch te wachten. De hulp van de reisleidster had zelfs nog een heuse wc gefabriceerd: een gat in de grond, met een heuse wc bril op pootjes daarboven en een wc rol aan een boomtak, een prachtig gezicht. Na het eten weer ontspannen teruggevaren. Die avond konden we gelukkig bij onze BB eten, omdat we met meer gasten waren, een groep Denen en een Duits echtpaar. We zaten allemaal buiten aan een lange tafel bij het kampvuur. We zouden het toch eens koud krijgen;)
Gistermorgen werden we om 6 uur opgehaald voor onze game drive door het Moremi National Park. Het was nog een behoorlijk eind rijden voordat we er waren. De laatste 40 km ging door een prive park over een hobbelige gravelweg. We waren met z'n zessen: wij, een ander Duits echtpaar, de reisleidster en de chauffeur/gids. Hij had de vaart er flink in. Toen we bij de gate waren van het park waren Gerard en ik helemaal door elkaar gerammeld: Afrikaanse massage. Eerst maar koffie gedronken en toen verder gereden. In het park was heel veel wild te zien: nijlpaarden, een varaan, olifanten, giraffen, kudu's, zebra's, impala's, bavianen en diverse soorten vogels (die zoeken we nog op). Op een gegeven moment zag de gids een cheetah onder een boom liggen. Nadat ze zich had laten bewonderen besloot ze op jacht te gaan naar een groep impala's. De poging was imposant, maar helaas voor haar zonder resultaat. Weer een heerlijke lunch gehad. Bij het wegrijden hoorden we een luide knal: rechter voorband kapot. De gids wisselde de kapotte band weer vlot om. Toen weer verder. Niet lang daarna een rinkelend geluid: nu de linker achterband plat. Er was helaas geen reserve band meer. De chauffeur ging rennend op zoek naar een safari auto die we eerder hadden ontmoet om hulp te vragen. De reisleidster had ondertussen contact met haar organisatie in Maun, drie uur rijden van ons vandaan. De gids kwam even later onverrichter zake terug en toen begon het wachten. Het was inmiddels drie uur en om zes uur ging de gate dicht. De stemming was best goed op dat moment. We hadden leuke gesprekken met het Duitse echtpaar, dronken water en aten appels en koekjes. Inmiddels kregen we bericht dat er een auto onderweg was met een reserve band. De reisleidster verzekerde ons dat zij ons wel konden vinden. Dat viel nog niet mee. We hoorden de gids een paar keer geagiteerd door de telefoon praten. Uiteindelijk rende hij hun maar tegemoet. Later bleek dat ze te ver door waren gereden. Om half zes zagen we tot onze opluchting een auto naderen: onze redders. Hun auto had behalve de extra reserve band zelf twee reserve banden, onontbeerlijk eigenlijk. Binnen het kwartier was de band verwisseld en konden we verder. Onze gids, een zeer gedreven man, stelde voor om terug naar de gate nog een beetje om te rijden naar een pool waar we cats konden zien. Het was inmiddels schemerig. Toen we bij de pool waren, drie kwartier later, zagen we inderdaad op een paar meter afstand een mannetjes leeuw rustig liggen wachten op zijn avondeten ( gebracht door de wijfjes) en een kudde buffels met de ondergaande zon erboven. Verderop een troep wilde honden en werd het donker. Toen ik de gids vroeg hoe lang het zou duren tot aan de gate, antwoordde hij 40 minuten. Het duurde wel een uur in het donker over kronkelige paadjes voordat we daar waren. Wij vieren voelden ons steeds unheimischer worden. Gelukkig reden de reddingstroepen achter ons aan en niet voor niks. Bij de gate moesten we nog een kwartier wachten voordat de poort openging. Toen de gids nog enthousiast ging afremmen en vertelde over de ogen van een hyena die hij zag in het donker had ik het helemaal gehad. Ik zei hem: I want as soon as possible to our BB! De reisleidster bood ons nog een etentje aan, maar wij wilden alleen een boterham en naar bed. Na 40 km bij de uitgang, de gids reed weer met volle snelheid, toen ging, je raadt het nooit de 3e band kapot. Wij met z'n allen konden over in de auto van de helpers. Zij bleven achter om weer een band te verwisselen. Om half tien waren we, helemaal gaar, weer thuis. Daar genoten we van een biertje en een boterham met kaas en pindakaas. Wat een dag.